Koffiehuizen van Parijs: legendarische adressen, beschermde interieurs en literaire cafés

Café de la Paix opende in 1862 aan de Place de l'Opéra en ontvangt sinds het Tweede Keizerrijk persoonlijkheden uit de kunst en politiek. Architect Charles Garnier ontwierp het interieur parallel aan de naburige Opéra Garnier, wat zich weerspiegelt in verguld stucwerk, beschilderde plafonds en hoge spiegels. De eetzaal op de tweede verdieping bewaart zijn Napoleon III-meubilair met rode fluwelen banken en kristallen kroonluchters. Tot de gasten behoorden Émile Zola, Guy de Maupassant en Oscar Wilde, terwijl politieke figuren het etablissement gebruikten voor diplomatieke ontmoetingen. Het café ligt tussen Opéra Garnier en Boulevard des Capucines en blijft bezoekers trekken die historische gastronomie zoeken in een beschermd kader.

Deze traditionele zaak in de wijk van het Palais Royal ligt op loopafstand van verschillende theaters en trekt al tientallen jaren acteurs en theatergangers aan. De naam verwijst naar de pauzes tussen de bedrijven, wanneer het publiek even de voorstellingen verlaat. Het interieur bewaart het karakter van een klassieke Parijse bistro met typische elementen uit de eerste helft van de twintigste eeuw. Veel gasten komen voor of na de voorstellingen langs om bij een glas wijn of een snelle maaltijd de geziene stukken te bespreken. De ligging maakt L'Entracte tot een praktisch ontmoetingspunt voor wie het theaterleven van de Franse hoofdstad wil beleven.

Het Café de Flore aan de Boulevard Saint-Germain opende in 1887 en werd in de eerste helft van de twintigste eeuw een ontmoetingsplaats voor Franse intellectuelen. Jean-Paul Sartre en Simone de Beauvoir brachten hier talloze uren door met schrijven en discussiëren, evenals Albert Camus, Boris Vian en andere vertegenwoordigers van het existentialisme. Het interieur, met zijn rode leren banken, mahoniehouten tafels en art-decoelementen, is decennialang vrijwel onveranderd gebleven. Deze zaak vertegenwoordigt een belangrijk hoofdstuk uit de Franse intellectuele geschiedenis en trekt vandaag zowel liefhebbers van het literaire verleden als gasten die koffie willen drinken of willen eten in een van de bekendste cafés van Parijs.

Le Procope werd in 1686 opgericht door Francesco Procopio in de Rue de l'Ancienne Comédie en is het oudste nog werkende café van Parijs. Voltaire zou hier dagelijks tot veertig koppen koffie met chocolade hebben gedronken, terwijl Diderot en d'Alembert aan de Encyclopédie werkten. Tijdens de Revolutie kwamen Danton, Marat en Robespierre samen in deze zalen die nog steeds het achttiende-eeuwse meubilair bewaren. Het restaurant serveert klassieke Franse gerechten in een interieur met houten lambrisering, oude spiegels en historische voorwerpen, waaronder Voltaires bureau en de steek van Napoleon Bonaparte.

Au vieux Paris d'Arcole staat aan de Rue Chanoinesse op het Île de la Cité, met een gevel bedekt met blauwe regen en klimplanten die het aanzien van een middeleeuws Parijs café bewaren. De zaak biedt een begroeide terras in het vierde arrondissement, waar kerkelijke en burgerlijke gebouwen uit het middeleeuwse stadsplan eeuwenlang behouden zijn gebleven. De begroeide voorgevel en de historische omgeving maken dit café tot een getuige van het oude bouwweefsel van het Île de la Cité, onderscheiden van de modernere etablissementen aan de Rive Gauche.

Deze tearoom werd in 1903 door Antoine Rumpelmeyer geopend aan de rue de Rivoli en is uitgegroeid tot een onderdeel van de Parijse cultuurgeschiedenis. Het Belle Époque-interieur met verguldingen, spiegels en muurschilderingen is al meer dan een eeuw vrijwel onveranderd gebleven. De zaak verwierf bekendheid door zijn warme chocolade in Afrikaanse stijl, bereid volgens het originele recept van 1903 en een van de meest bestelde dranken in de stad. De patisserie biedt klassieke Franse taarten en gebak, waaronder de Mont-Blanc met kastanjecrème die sinds de opening op het menu staat. Angelina bevindt zich op enkele stappen van het Louvre en trekt dagelijks wachtrijen van bezoekers die de historische omgeving en het traditionele banketbakkersambacht willen ervaren.

Dit literaire café op de Place Saint-Germain-des-Prés opende in 1884 en werd een ontmoetingspunt voor schrijvers als Sartre, Beauvoir en Hemingway. Les Deux Magots ontleent zijn naam aan twee Chinese houten figuren die de hoofdzaal nog steeds versieren en kent sinds 1933 een eigen jaarlijkse literatuurprijs toe. De rode banken, de mahonie lambrisering en het terras met uitzicht op de kerk Saint-Germain-des-Prés blijven auteurs, uitgevers en bezoekers trekken die in de voetsporen van de existentialistische beweging treden. De zaak is dagelijks open van vroeg in de ochtend tot laat in de avond en serveert klassieke Franse gerechten naast de traditionele koffiespecialiteiten die het huis al meer dan een eeuw aanbiedt.

La Rotonde aan het Carrefour Vavin in Montparnasse opende in 1911 en groeide snel uit tot ontmoetingsplek voor de internationale kunstenaarsgemeenschap. Dit café ontving schilders zoals Picasso en Modigliani naast schrijvers die er samenkwamen om ideeën uit te wisselen en hun werk te bespreken. De grote ramen keken uit op de boulevard waar het nachtleven van de wijk zich ontvouwde. Deze zaak behoort tot de cafés die het artistieke leven van Montparnasse vormgaven tijdens de eerste decennia van de twintigste eeuw.

La Closerie des Lilas opende zijn deuren halverwege de negentiende eeuw en werd tijdens de jaren 1920 een vaste ontmoetingsplaats voor Amerikaanse schrijvers. Ernest Hemingway schreef hier delen van zijn roman Fiesta, en F. Scott Fitzgerald, Ezra Pound en andere leden van de Lost Generation brachten er veel tijd door. De zaak behoudt zijn oorspronkelijke locatie aan de Boulevard du Montparnasse bij de Jardin du Luxembourg, waar het als restaurant en bar blijft functioneren.

Au Chien qui fume behoort tot de oudste nog bestaande etablissementen in de wijk Les Halles, met oorsprongen die teruggaan tot de jaren 1740. De naam verwijst naar een pijprokende hond die op historische uithangborden te zien was. De houten toonbank is versierd met medaillons met afbeeldingen van honden, een herinnering aan het negentiende-eeuwse interieur. Deze gelegenheid ligt op enkele passen van het Forum des Halles en heeft zijn traditionele karakter gedurende decennia behouden terwijl de omliggende marktwijk ingrijpend veranderde.

De Harry's New York Bar opende in 1911 aan de Rue Daunou en claimt de Bloody Mary en de Side Car te hebben uitgevonden. Deze Amerikaanse bar trok tijdens het interbellum talrijke schrijvers aan, waaronder Ernest Hemingway en F. Scott Fitzgerald, en behoudt zijn originele donkere houten interieur en zijn sfeer van een New Yorkse club uit het begin van de twintigste eeuw.

Dit traditionele koffiehuis exploiteert sinds 1880 een eigen branderij en behoort tot de laatste echte koffiebranderijen in het centrum van Parijs. De familie Verlet leidt het bedrijf al vier generaties lang en bevoorraadt talrijke restaurants en hotels in de stad met vers gebrande bonen. De houten inrichting dateert uit de oprichtingstijd en geeft de zaak een authentiek karakter. Bezoekers kunnen verschillende koffievariëteiten proeven aan de houten toonbank en deskundig advies krijgen. Het café biedt geen zitplaatsen maar concentreert zich op de verkoop van bonen en de bereiding van koffie om mee te nemen. Door de ligging aan de rue Saint-Honoré is Verlet een begrip voor kenners die waarde hechten aan traditionele brandmethodes.

Le Select opende in 1925 in Montparnasse als Amerikaanse bar en werd een ontmoetingsplaats voor Amerikaanse schrijvers in het Parijs van het interbellum. Ernest Hemingway, Henry Miller en andere auteurs van de Lost Generation kwamen hier regelmatig samen. De zaak staat aan de Boulevard du Montparnasse en heeft de oorspronkelijke inrichting uit de jaren twintig behouden. Het terras loopt langs de stoep en biedt plaats aan zo'n honderd gasten. Binnen getuigen de houten lambrisering, de spiegels en de rode leren bankjes van het tijdperk waarin Montparnasse het literaire centrum van de stad vormde.

Le Train bleu is een restaurant op de eerste verdieping van het Gare de Lyon dat sinds 1901 reizigers en Parijzenaars ontvangt. De zalen van dit etablissement zijn versierd met drieënveertig fresco's die tussen 1900 en 1902 door meer dan dertig kunstenaars zijn gemaakt en die de landschappen en steden afbeelden die door de spoorwegmaatschappij Paris-Lyon-Méditerranée werden bediend. Deze geschilderde composities tonen de Franse en mediterrane geografie van Marseille tot Nice en Monaco en illustreren de toeristische promotie van die tijd. Het vergulde stucwerk, het houtwerk en de kristallen kroonluchters vormen een representatief kader van de Belle Époque dat in 1972 als historisch monument werd geclassificeerd. Het restaurant ontvangt tegenwoordig een internationaal publiek dat zowel voor de keuken als voor het historische decor komt.

Carette werd in 1927 opgericht als patisserie en theesalon gespecialiseerd in klassieke Parijse macarons en traditioneel gebak. De zaak ligt tegenover de Trocadéro-tuinen en combineert de ambachtelijke traditie van Franse patisserie met een locatie die al decennialang inwoners en bezoekers trekt. De vitrines presenteren dagelijkse batches viennoiseries en kleurrijke macarons gemaakt volgens originele recepten. De salon biedt zitplaatsen met uitzicht op de tuinen en bewaart een interieur dat doet denken aan de theesalons uit het interbellum, terwijl de keuken zich richt op klassieke Franse patisserie.

Le Consulat dient sinds de vroege jaren 1900 als ontmoetingsplaats voor kunstenaars en schilders die de wijk Montmartre hebben gevormd. Dit traditionele bistro aan de Rue Norvins behoudt zijn historische karakter en herinnert aan de tijd waarin Montmartre het artistieke centrum van Parijs vertegenwoordigde. Met zijn kenmerkende groene gevel en tafels op het trottoir belichaamt deze zaak het klassieke Parijse café dat generaties schilders en bohemiens onderdak bood. De ligging op de hoek van twee straten maakte deze plek tot een geliefd onderwerp voor ansichtkaarten en schilderijen.

Au Rocher de Cancale opende in 1846 aan de Rue Montorgueil en behoort tot de historische Parijse restaurants die gespecialiseerd zijn in zeevruchten. De zaak verschijnt in verschillende romans van Honoré de Balzac, die het beschreef als een karakteristieke ontmoetingsplaats voor de Parijse samenleving van de negentiende eeuw. De gevel en delen van het interieur bewaren elementen van het oorspronkelijke ontwerp, uit de tijd dat de wijk Les Halles het centrum vormde van de levensmiddelenhandel in de stad. Vandaag ontvangt het restaurant gasten in een kader dat de gastronomische traditie van de historische Parijse oesterhuizen oproept.

Le Café Marly bevindt zich sinds 1999 in een gedeelte van de Richelieuvleugel van het Louvre en ontvangt zowel museumsezoekers als Parijzenaars in zalen die uitkijken op de glazen piramide en de centrale binnenplaats. De gewelven van het voormalige koninklijk paleis vormen het decor voor een menu dat Franse klassiekers combineert met hedendaagse bereidingen. Het interieur strekt zich uit over meerdere ruimtes met hoge ramen die op de cour Napoléon uitkijken. Het terras onder de arcaden biedt rechtstreeks zicht op de piramide van Ieoh Ming Pei. Het café is dagelijks open van 's ochtends tot laat in de avond en trekt een internationaal publiek dat er binnenloopt na een museumbezoek of voor een evenement in het Louvre.

Café des Deux Moulins is een buurtbistro in de rue Lepic in Montmartre dat internationale bekendheid verwierf als filmlocatie voor de Franse film Le Fabuleux Destin d'Amélie Poulain uit 2001. Deze gelegenheid behoudt zijn functie als traditioneel Parijs café en trekt al meer dan twee decennia bezoekers uit de hele wereld die de filmlocaties willen herbeleven. Het interieur met zijn donkerrode gevel en authentieke meubilair is weinig veranderd sinds de opnames en blijft klassieke Franse bistrorecepten serveren. Het café ligt aan de voet van de Montmartre-heuvel in een woonwijk tussen traditionele winkels en straatmarkten.

Het café van het Museum van het Romantische Leven bevindt zich op de geplaveide binnenplaats van een negentiende-eeuws herenhuis dat afgezonderd ligt van de grote Parijse boulevards. Bezoekers kunnen hier na het bezoek aan de collecties neerstrijken voor gebak en warme dranken die worden geserveerd onder de bomen die de binnenplaats beschaduwen. De omgeving past bij het historische karakter van dit gebouw dat ooit de woning was van schilder Ary Scheffer en nu herinneringen herbergt aan George Sand en haar tijdgenoten.

Le Café 1902 bevindt zich in de binnenhof van het Petit Palais en biedt bezoekers de mogelijkheid om te eten, omringd door de oorspronkelijke architectonische elementen van het gebouw en zorgvuldig onderhouden beplanting. Deze gelegenheid, die haar naam ontleent aan het voltooiingsjaar van het paleis, stelt museumbezoekers in staat om te pauzeren in deze historische structuur die werd gebouwd voor de Wereldtentoonstelling van 1900 en nu de gemeentelijke collecties schone kunsten herbergt. De hofomgeving biedt een praktische restauratieoptie voor wie de permanente en tijdelijke tentoonstellingen in dit gebouw uit het begin van de twintigste eeuw verkent.

La Maison Rose is een traditioneel restaurant in Montmartre dat onsterfelijk werd gemaakt in Maurice Utrillo's schilderijen en al meer dan een eeuw herkenbaar is aan zijn roze gevel en groene luiken. Deze zaak die in 1905 aan Place du Tertre opende trok kunstenaars als Picasso, Apollinaire en Suzanne Valadon aan, die de nabijheid van de artistieke gemeenschap van de wijk waardeerden. De roze gevel verschijnt op verschillende doeken van Utrillo uit de jaren 1910 en 1920, waardoor het restaurant een van de meest gefotografeerde gebouwen van Montmartre werd. Vandaag serveert La Maison Rose Franse keuken aan trottoir tafels en in een interieur dat lambrisering en antieke spiegels uit de eerste decennia bewaart.

Ladurée werd in 1862 opgericht en ontwikkelde zich tot een van de grote Parijse banketbakkerijen die de moderne macaron in zijn huidige vorm ontwikkelde. De historische vestiging aan de Rue Royale bewaart zijn oorspronkelijke interieur met vergulde versieringen, plafondchilderingen en groene wandpanelen uit de late negentiende eeuw. De patisserie bedient al meer dan 160 jaar Parijse families en internationale bezoekers met gebak, taarten en de kenmerkende macarons in meer dan twintig smaken. Naast de historische salon de thé op de bovenverdieping exploiteert het bedrijf tegenwoordig meerdere vestigingen in Parijs en andere steden.

Café du Louvre opende in 1903 in de Operawijk als klassieke Parijse brasserie en behoort tot de historische adressen die het sociale leven van de Belle Époque hebben gevormd. De zaak ligt aan de boulevard en handhaaft de traditie van deze etablissementen waar decennialang theatergangers, kunstenaars en zakenlieden samenkwamen. De kaart voert Franse klassiekers en het terras biedt uitzicht op het straatbeeld en de omliggende theaters.