Mysterieuze ondergrondse plaatsen wereldwijd

Het Icehotel in Jukkasjärvi wordt elke winter herbouwd uit ijsblokken die uit de Torne-rivier worden gewonnen. De gastenkamers bevatten ijssculpturen en handhaven een binnentemperatuur van ongeveer -5°C. Kunstenaars herontwerpen de kamers elk jaar, waardoor het hotel elk seizoen een ander uiterlijk krijgt.

De grot van Lascaux bevat meer dan 2000 prehistorische rotstekeningen en gravures die ongeveer 17.000 jaar geleden tijdens het Laat-Paleolithicum zijn gemaakt. De voorstellingen tonen voornamelijk dieren zoals oerossen, paarden, herten en steenbokken, vergezeld van abstracte tekens en menselijke figuren. Deze paleolithische kunstlocatie werd ontdekt in 1940 en staat sinds 1979 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Om de originele schilderingen te beschermen blijft de grot gesloten voor bezoekers, terwijl een gedetailleerde replica de prehistorische kunstwerken toegankelijk maakt voor het publiek.

De ondergrondse stad Derinkuyu strekt zich uit over acht niveaus diep en bereikt 85 meter onder de grond. Het bood onderdak aan maximaal 20.000 bewoners tijdens de Byzantijnse periode. Dit tunnelsysteem uit de 8e eeuw voor Christus omvat woonvertrekken, opslagruimten, stallen voor vee, kerken, wijnpersen en vergaderzalen. Massieve ronde stenen deuren dienden als verdedigingsbarrières tegen indringers. Ventilatiekanalen voorzagen alle niveaus van frisse lucht, terwijl ondergrondse waterbronnen de continue bevoorrading verzekerde.

De Zoutmijn van Wieliczka strekt zich uit over 287 kilometer ondergrondse gangen en galerijen verdeeld over negen niveaus, tot dieptes van 327 meter. Dit mijncomplex bevat ondergrondse zoutmeren, talrijke kamers en de Kapel van de Heilige Kinga volledig uitgehouwen in steenzout. Mijnwerkers creëerden sculpturen, altaren en reliëfs rechtstreeks in het zout gedurende eeuwen van exploitatie. De mijn functioneerde ononderbroken van 1978 tot 2013 en staat nu op de UNESCO-Werelderfgoedlijst.

De Krubera-grot reikt 2197 meter de aarde in, wat het tot het diepste bekende grotsysteem op de planeet maakt. Gelegen in het Arabika-massief, is deze karstformatie gedurende tientallen jaren onderzocht door expedities, waarbij grotonderzoekers zich door nauwe schachten, ondergrondse rivieren en ijskamers bewogen. De grot vormt een complex verticaal labyrint van gangen en zalen die door kalksteen zijn uitgehouwen.

De Hastings Caves bevinden zich in het zuiden van Tasmanië en bieden bezoekers de mogelijkheid om een uitgebreid kalksteen grottenstelsel te verkennen. Het thermale zwembad binnen de grotten wordt gevoed door ondergrondse bronnen en handhaaft het hele jaar door een constante temperatuur van 28 graden Celsius. De grotten zijn ontstaan door oplossing van dolomietgesteente gedurende miljoenen jaren. Rondleidingen voeren door verlichte kamers met stalactieten, stalagmieten en andere kalksteenformaties.

De catacomben van Odessa vormen een uitgestrekt ondergronds tunnelsysteem dat zich over meer dan 2500 kilometer onder de stad uitstrekt. Deze gangen zijn in de 19e eeuw ontstaan door kalksteen winning die bouwmaterialen leverde voor het groeiende stadscentrum. Het labyrint van tunnels en kamers werd later voor verschillende doeleinden gebruikt, waaronder als schuilplaats tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Akrotiri is een nederzetting uit de bronstijd op Santorini die werd bedolven door een vulkaanuitbarsting in de 17e eeuw voor Christus. De opgraving toont gebouwen met meerdere verdiepingen, ramen, trappen en afvoersystemen. De muren waren versierd met fresco's die taferelen uit het dagelijks leven, dieren en landschappen uitbeelden. Deze archeologische vindplaats ligt onder een dikke laag vulkanische as die heeft bijgedragen aan het behoud van de structuren.

De catacomben van Kom El Shoqafa bestaan uit drie ondergrondse niveaus die in de rotsen zijn uitgehouwen en een necropool vormen uit de 2e eeuw. De locatie toont de samensmelting van Egyptische, Griekse en Romeinse artistieke tradities in de architectuur en decoratie. Bezoekers vinden er grafkamers, sarcofagen en muursculpturen die goden en taferelen uit verschillende culturen uitbeelden. Deze archeologische vindplaats vertegenwoordigt een van de belangrijkste Romeinse begraafplaatsen in Egypte.

De Chislehurst Caves vormen een uitgebreid ondergronds netwerk van krijt- en vuursteenmijnen dat zich 35 kilometer onder de stad uitstrekt. Deze uitgravingen zijn gedurende eeuwen ontstaan door mijnbouwactiviteiten die in 1830 stopten. Tijdens de Tweede Wereldoorlog dienden de grotten als schuilkelder en boden ze bescherming aan duizenden mensen tijdens bombardementen. Tegenwoordig kunnen bezoekers de kronkelende tunnels en kamers verkennen tijdens rondleidingen, waarbij ze leren over hun geschiedenis als mijnen, oorlogsschuilplaatsen en culturele locaties.

Mammoth Cave National Park beschermt het langste bekende grottenstelsel ter wereld, met meer dan 676 kilometer in kaart gebrachte gangen. De kalkstengrotten strekken zich uit over vijf niveaus en bevatten ondergrondse rivieren, meren en talrijke mineraalformaties. Het systeem ontwikkelde zich over miljoenen jaren door de oplossing van kalksteen door regenwater, waardoor een complex netwerk van kamers en doorgangen ontstond.

Wind Cave National Park beschermt een van de langste grotenstelsels ter wereld, met meer dan 240 kilometer in kaart gebrachte gangen. De grot staat bekend om zijn uitzonderlijke boxwork-formaties, een zeldzaam calcietpatroon dat meer dan 95 procent van de bekende voorkomens van deze geologische structuur wereldwijd vertegenwoordigt. Het grotenstelsel strekt zich uit over meerdere niveaus met wisselende luchtdruksystemen die natuurlijke luchtstromen door de ingangen creëren, waardoor de grot zijn naam heeft gekregen.

De Jenolan Caves vormen een uitgebreid grottenstelsel in de Silurische kalksteen van de Blue Mountains. Deze grotten bevatten ondergrondse rivieren die gedurende miljoenen jaren kalksteenformaties hebben uitgehouwen. Wetenschappers ontdekten gefossiliseerde resten van uitgestorven diersoorten in de gangen, wat inzicht biedt in eerdere geologische tijdperken. Het grottennetwerk strekt zich uit over meerdere niveaus en bevat verschillende kamers met uiteenlopende minerale afzettingen.

De Grot van de Kristallen is een natuurlijke kamer in de Naica-mijn, gelegen op 300 meter onder het maaiveld. Deze holte herbergt de grootste bekende selenietkristallen op aarde, waarbij sommige exemplaren meer dan 11 meter lang zijn en meerdere tonnen wegen. De kristallen zijn gedurende honderdduizenden jaren gevormd door mineraalrijk grondwater bij constante temperaturen rond 58 graden Celsius. De extreme omstandigheden, waaronder hoge luchtvochtigheid en hitte, beperken menselijke toegang zonder gespecialiseerde uitrusting tot korte periodes.

De Catacomben van Parijs vormen een uitgebreid netwerk van tunnels en kamers dat zich ongeveer 20 meter onder de straten van de stad bevindt. Deze voormalige kalksteengroeven werden aan het eind van de 18e eeuw omgevormd tot een ossuarium toen de overvolle begraafplaatsen van Parijs gezondheidsproblemen veroorzaakten. De beenderen van meer dan zes miljoen Parijzenaars werden hierheen overgebracht en langs de muren in geometrische patronen gerangschikt. Tegenwoordig vormen de Catacomben een ondergronds monument voor de sterfelijkheid, waarbij slechts een klein deel toegankelijk is voor bezoekers.

De Waitomo Glowworm Caves vormen een kalksteengrottenstelsel op het Noordereiland van Nieuw-Zeeland, doorsneden door een ondergrondse rivier. Deze grotten herbergen duizenden larven van de endemische soort Arachnocampa luminosa, die door bioluminescentie een blauwachtig licht produceren. De grotten zijn ongeveer 30 miljoen jaar geleden ontstaan door geologische processen en werden in 1887 voor het eerst verkend door Maori-stamhoofd Tane Tinorau en de Britse landmeter Fred Mace. Bezoekers kunnen de grotten verkennen tijdens boottochten over de ondergrondse rivier.

Matmata is een traditioneel Berberdorp in het zuiden van Tunesië, gekenmerkt door zijn systeem van ondergrondse woningen. Gedurende eeuwen groeven bewoners verticale schachten in de zachte zandsteen en creëerden meerdere kamers rond deze centrale binnenplaatsen. Deze bouwmethode biedt natuurlijke bescherming tegen de extreme temperatuurschommelingen van de regio. Sommige van deze grotwonin­gen worden nog steeds bewoond, terwijl andere zijn omgebouwd tot gasthuizen of musea. De bijzondere architectuur van het dorp heeft gediend als filmlocatie voor verschillende filmproducties.

De Edinburgh Vaults vormen een uitgebreid netwerk van gewelfde kamers die aan het eind van de 18e eeuw onder de South Bridge werden gebouwd. Deze ondergrondse ruimtes dienden als werkplaatsen, opslagruimtes en tavernes voor ambachtslieden, handelaren en bedrijven. Na enkele decennia van gebruik werden de gewelven verlaten vanwege vochtproblemen en slechte sanitaire omstandigheden, en raakten ze in vergetelheid totdat ze in de jaren tachtig opnieuw werden ontdekt. Tegenwoordig kunnen bezoekers delen van deze kamers verkennen en kennismaken met het dagelijks leven van degenen die in deze ondergrondse ruimtes werkten.

De catacomben van Rome vormen een uitgestrekt ondergronds netwerk van gangen en grafkamers dat dateert uit de 2e eeuw. Deze structuren strekken zich uit over meer dan 170 kilometer onder de stad en dienden als begraafplaatsen voor vroegchristelijke gemeenschappen. De tunnels bevatten talrijke muurschilderingen, inscripties en architectonische elementen die inzicht bieden in de religieuze praktijken en het dagelijks leven van die periode.

De Kumharwadi-grotten werden in de 2e eeuw uit rode steen gehouwen en dienden als toevluchtsoorden voor boeddhistische monniken. Deze ondergrondse ruimtes omvatten verschillende meditatiekamers die in de rots zijn uitgehouwen, samen met een centraal heiligdom. De wanden van de hoofdkamer tonen bewaard gebleven schilderingen die religieuze taferelen en ornamentele motieven uitbeelden. De rode kleur van het gesteente geeft deze grotten een kenmerkend uiterlijk en weerspiegelt de plaatselijke geologie.

De Capucijnencrypte ligt onder de kerk Santa Maria della Concezione dei Cappuccini en bestaat uit zes kleine kapellen. Sinds 1631 zijn de skeletresten van ongeveer 4.000 capucijner monniken gebruikt om muren, plafonds en bogen te decoreren. Botten en schedels vormen geometrische patronen, rozetten en religieuze symbolen. De crypte dient als memento mori en herinnert bezoekers aan de vergankelijke aard van het aardse bestaan.

De Grot van Fingal bevindt zich aan de westkust van het onbewoonde Schotse eiland Staffa in de Binnen-Hebriden. Deze zeegrot ontstond door vulkanische activiteit en bestaat uit geometrisch gevormde basaltzuilen die zich over meer dan 75 meter in de rotswand uitstrekken. Het binnenste van de grot bereikt ongeveer 20 meter hoogte en wordt bij vloed overstroomd door de Atlantische Oceaan. De hexagonale zuilformaties creëren uitzonderlijke akoestische eigenschappen die golfgeluiden versterken en echo-effecten produceren.

De Cango Caves vormen een uitgebreid kalksteengrottenstelsel in het Swartberggebergte bij Oudtshoorn. Deze grotten bevatten talrijke stalactieten, stalagmieten en andere minerale formaties die zich over duizenden jaren hebben ontwikkeld. Het tunnelnetwerk strekt zich meer dan drie kilometer uit in de berg en omvat verschillende kamers van verschillende groottes. Bezoekers kunnen de voorste gedeelten verkennen via rondleidingen, terwijl de achterste gebieden meer veeleisende doorgangen hebben.

De Reed Flute Cave strekt zich 240 meter uit door kalksteen formaties die zich over miljoenen jaren ontwikkelden. Deze grot bij Guilin toont stalagmieten, stalactieten en stenen pilaren in verschillende vormen. Het interieur wordt benadrukt door kunstmatige verlichting in verschillende kleuren, geïnstalleerd sinds de jaren 1960. De grot diende als schuilplaats tijdens de Tweede Wereldoorlog en dankt haar naam aan het riet dat bij de ingang groeit.

De Zoutkathedraal van Zipaquirá werd gebouwd in de tunnels van een voormalige zoutmijn, ongeveer 200 meter onder de grond. De kerk beschikt over drie schepen die uit halietrots zijn uitgehouwen. De kruisweg bestaat uit veertien staties die in de zoutwanden zijn gebeiteld. Het centrale kruis in het altaargedeelte bereikt een hoogte van zestien meter. De liturgische ruimtes gebruiken de natuurlijke roze en grijze tinten van het zout, versterkt door gerichte verlichting.

De Karla-grotten werden in de 2e eeuw v.Chr. uit basaltsteen gehouwen en behoren tot de belangrijkste boeddhistische rotstempels van India. Deze grotten bevatten verschillende gebedsruimten met zorgvuldig bewerkte zuilen, waarvan de kapitelen zijn versierd met olifanten en ruiters. De hoofdzaal strekt zich 45 meter de berg in en wordt ondersteund door een reeks ingewikkeld ontworpen stenen pilaren. De wanden tonen talrijke sculpturen die scènes uit het leven van Boeddha uitbeelden.

De Longyou-grotten vormen een systeem van 24 met de hand uitgehouwen kamers in zandsteen in het district Longyou, provincie Zhejiang. Deze ondergrondse ruimtes werden ongeveer 2000 jaar geleden gecreëerd en bestrijken een totale oppervlakte van 30000 vierkante meter. De grotten hebben hoge plafonds, stenen zuilen en parallelle beitelslagen op de wanden. Hun oorspronkelijke doel en bouwmethode blijven onverklaard, aangezien er geen historische documenten bestaan die hun ontstaan beschrijven.