Sydney Opera House

De architectuur van de 20e en 21e eeuw heeft stedelijke centra getransformeerd met bouwwerken die de grenzen van de techniek verleggen. Observatietorens zoals de Space Needle in Seattle en experimentele wooncomplexen zoals Habitat 67 in Montreal tonen de evolutie van bouwtechnieken. Architecten hebben nieuwe vormen onderzocht met materialen zoals staal, glas en beton, en structuren ontworpen die tegemoetkomen aan de toenemende eisen van grote steden. Deze verzameling omvat gebouwen die hun tijd markeerden door hun innovatieve ontwerp. In Barcelona presenteert Antoni Gaudí's Casa Milà een golvende gevel die afwijkt van traditionele normen, terwijl in Londen 30 St Mary Axe energiebesparende technologieën in zijn 180 meter hoge structuur integreert. Van Bilbao’s Guggenheim Museum, bedekt met titanium, tot artificiële eilanden in de Perzische Golf in Dubai, illustreren deze projecten de variëteit in architecturale benaderingen wereldwijd. Elk gebouw weerspiegelt zijn stedelijke omgeving en biedt oplossingen voor technologische en functionele uitdagingen van zijn tijd.

Deze collectie presenteert belangrijke architectonische werken uit verschillende periodes en continenten. Van middeleeuwse kathedralen tot hedendaagse wolkenkrabbers documenteert de selectie de technische en esthetische ontwikkeling van gebouwontwerp. De vermelde gebouwen werden gecreëerd door invloedrijke architecten en hebben de evolutie van moderne architectuur gevormd. De lijst omvat religieuze structuren zoals gotische kerken en kloosters, openbare voorzieningen zoals musea en concertzalen, en woongebouwen die nieuwe bouwstandaarden hebben vastgesteld. Elk gebouw toont bijzondere constructieve oplossingen of stilistische kenmerken die bijdragen aan het begrip van architectuurgeschiedenis. De selectie biedt inzichten in verschillende bouwstijlen, materialen en constructiemethoden.

Deze operahuizen vertegenwoordigen internationale muziekcultuur. De gebouwen tonen architectonische stijlen van barok tot modern. De zalen bieden optimale akoestische condities voor operavoorstellingen. De theaters bevinden zich in steden als Parijs, New York en Sydney.

Deze verzameling brengt belangrijke technische prestaties samen die de geschiedenis van moderne ingenieurskunst hebben gemarkeerd. Van de Hoover Dam aan de Colorado, gebouwd in 1936 om hydro-elektrische energie op te wekken, tot het ITER kernfusieproject in Frankrijk, dat de toekomst van energieonderzoek vertegenwoordigt, belichamen deze constructies menselijke durf en vaardigheid. Elke structuur dient een specifiek doel: natuurlijke obstakels overbruggen zoals de Brooklyn Bridge, die Manhattan sinds 1883 met Brooklyn verbindt, maritieme handel faciliteren met het Panamakanaal tussen de Atlantische en Stille Oceaan, of hoogtegrenzen verleggen met de Burj Khalifa op 828 meter. Deze prestaties worden wereldwijd bezocht en bieden vaak opmerkelijke ervaringen. De Eiffeltoren ontvangt jaarlijks 7 miljoen bezoekers die opstijgen om Parijs te ontdekken vanaf zijn 324 meter hoogte. De Maglev van Shanghai maakt reizen mogelijk met 430 kilometer per uur dankzij magnetische levitatie. Het viaduct van Millau kruist het Tarn-dal op 343 meter boven zeeniveau over een lengte van 2.460 meter. Deze technische monumenten nodigen uit om te begrijpen hoe industriële architectuur onze moderne wereld heeft gevormd, waarbij functionele noodzaak wordt gecombineerd met technische bekwaamheid die bezoekers wereldwijd blijft fascineren.

Ronde architectuur fascineert bouwers sinds de oudheid. Deze collectie verenigt Romeinse amfitheaters zoals het Colosseum, middeleeuwse torens zoals de Ronde Toren in Kopenhagen, barokke koepelconstructies en moderne bouwwerken. De ronde vorm biedt praktische voordelen voor akoestische eigenschappen, structurele stabiliteit en optimaal ruimtegebruik. De geselecteerde gebouwen vervullen verschillende functies: religieuze tempels, vestingwerken, observatoria, musea en evenementenlocaties. Elk voorbeeld toont hoe architecten de ronde vorm hebben aangepast aan lokale omstandigheden en culturele vereisten. Van antieke stenen constructies tot hedendaagse wolkenkrabbers documenteert deze selectie de technische ontwikkeling door de eeuwen heen.

De belangrijkste operahuizen van de 19e eeuw vormen een architectonisch geheel dat de geschiedenis van de klassieke muziek toont. Deze gebouwen, gelegen in grote wereldhoofdsteden, hebben gevarieerde stijlen: neoklassiek, neobarok, modern. Hun architecturen weerspiegelen de evolutie van akoestische technieken en podiumkunsten. Van het Teatro San Carlo in Napels tot de Opera Garnier in Parijs, deze gebouwen zijn toonaangevend in theaterarchitectuur.

In 2007 organiseerde de Stichting Nieuwe Zeven Wereldwonderen, geleid door de Zwitserse zakenman Bernard Weber in samenwerking met het marketingbedrijf Deureka, een wereldwijde stemming waarvan de resultaten op 7 juli in Lissabon werden bekendgemaakt. Dit project, dat vooral in India en China veel succes had, leidde tot de benoeming van zeven monumenten die verschillende beschavingen en tijdperken vertegenwoordigen, van de oudheid tot de 20e eeuw. UNESCO verklaarde in een verklaring dat zij niet bij dit evenement betrokken is, in tegenstelling tot wat veel stemmers dachten. De uiteindelijke selectie omvat locaties op alle continenten: de Chinese Muur, een verdedigingssysteem dat over meerdere eeuwen is gebouwd; Petra in Jordanië, een Nabateïsche stad uit de 4e eeuw voor Christus, uitgehouwen uit roze-rots; het Colosseum in Rome, een amfitheater uit de eerste eeuw dat 50.000 toeschouwers kan herbergen; Chichén Itzá in Mexico, een Maya-site die de astronomische kennis van deze beschaving aantoont; Machu Picchu in Peru, een Inca-stad uit de 15e eeuw, gelegen op 2.430 meter hoogte; de Taj Mahal in India, een wit marmeren mausoleum dat tussen 1631 en 1643 werd gebouwd; en het standbeeld van Christus Reddende in Rio de Janeiro, een 38 meter hoog monument dat in 1931 werd ingewijd. De piramide van Khéops, het enige nog bestaande wereldwonder uit de oudheid, werd uit de stemming gehaald en aangewezen als ere-wonder. De 21 kandidaat-locaties werden geselecteerd door een commissie van architecten van vijf continenten, onder voorzitterschap van Federico Mayor, voormalig directeur-generaal van UNESCO. De criteria omvatten esthetiek, architectonische prestaties en historische relevantie. Elk monument moest door mensen zijn gebouwd, vóór het jaar 2000 zijn voltooid en in een acceptabele staat van behoud verkeren. Deze collectie geeft een overzicht van alle monumenten en maakt het mogelijk om hun locatie en foto te bekijken via de fiches van elk van hen.

Sommige gebouwen zorgden meteen bij hun eerste verschijning in de stad voor sterke reacties. Mensen vonden vaak dat ze te groot, te hoog of te duur waren. Anderen vroegen zich af hoe ze de omgeving veranderen. De piramide van het Louvre in Parijs, het Guggenheim Museum in New York en de Tour Montparnasse zijn bekende voorbeelden. Elk heeft tijdens de plannen of opening veel discussie gewekt. Sommige projecten blijven twijfel oproepen, zoals Antilia in Mumbai, een privéwoning met 27 verdiepingen, of het Ryugyong Hotel in Pyongyang, een toren die al decennia onaf is. Andere gebouwen maken met de tijd deel uit van de stad, worden gewaardeerd of geaccepteerd. Deze plekken laten zien hoe architectuur met de stad praat, de gewone manieren van kijken uitdraagt en in de herinnering blijft.