Villa Majorelle

Tussen 1890 en 1910 verspreidde de Art Nouveau zich over Europa en bracht gebouwen voort die ambachtelijke tradities en industriële technieken combineerden via organische vormen, natuurlijke motieven en gedetailleerd ornamenteel werk. Architecten zoals Victor Horta in Brussel, Antoni Gaudí in Barcelona en Otto Wagner in Wenen ontwierpen structuren die afweken van historiserende stijlen en in plaats daarvan de nadruk legden op gebogen lijnen, smeedijzeren elementen en gekleurd glas. De beweging omvatte concertzalen en treinstations evenals particuliere woningen en commerciële gevels, wat resulteerde in een geheel van werken dat centraal blijft staan in de architectonische identiteit van verschillende Europese steden. Bezoekers kunnen deze ontwikkeling volgen op meerdere locaties. Brussel biedt het Victor Horta Museum, het Tassel House en Hôtel van Eetvelde als belangrijkste voorbeelden van de Belgische variant. Barcelona toont Gaudí's Casa Batlló en Bellesguard naast het Palau de la Musica Catalana met zijn uitgebreide tegelwerk. Parijs bewaart Hector Guimards Métropolitain-ingangen en het Lavirotte-gebouw, terwijl Praag het Gemeentehuis en het Bedřich Smetana Museum presenteert. Nancy fungeert als centrum van de Franse Art Nouveau met het Schoolmuseum en Villa Majorelle, en Boedapest toont de stijl via het Gresham Palace en de Liszt Muziekacademie. Van Riga tot Turijn, van Wenen tot Belgrado documenteren deze gebouwen een korte maar invloedrijke periode waarin architecten stedelijke omgevingen over het hele continent opnieuw vormgaven.

Nancy biedt een architectonische verscheidenheid die reikt van de middeleeuwse Porte de la Craffe tot de versierde gevels uit het Art Nouveau-tijdperk. De stad fungeerde als centrum voor de Art Nouveau-beweging aan het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw, zichtbaar in bouwwerken zoals Villa Majorelle en Maison Weissenburger. Naast deze decoratieve woningen documenteren gebouwen zoals het Palais du Gouvernement en het Palais Ducal de politieke en dynastieke geschiedenis van Lotharingen, terwijl religieuze structuren zoals de Basilique Saint-Epvre en de Chapelle Ducale de spirituele architectuur van de regio vertegenwoordigen. De stad strekt zich uit over verschillende historische wijken met onderscheidende visuele kenmerken. Place de la Carrière en omliggende straten zoals Rue des Maréchaux en Rue Félix-Faure tonen klassieke en barokke stadsplanning met symmetrische gevels en uniform ontwerp. Het Quartier des Trois Maisons bewaart middeleeuwse elementen, terwijl Cours Léopold bredere boulevards en neoklassieke structuren presenteert. Openbare ruimtes zoals de Marché Couvert bieden alledaagse taferelen binnen architectonische kaders die dateren uit de 19e eeuw. Groene ruimtes vormen een contrast met de stedelijke dichtheid. Parc de la Pépinière strekt zich uit over 21 hectare in het stadscentrum en combineert formele tuinen met bosrijke paden. Jardin Dominique Alexandre Godron toont botanische collecties naast het Musée-Aquarium de Nancy. Kleinere parken zoals Parc de la Cure d'Air en Parc Olry bieden verhoogde uitkijkpunten over het stadslandschap. De Quai Sainte-Catherine langs het kanaal verbindt waterwegen met historische infrastructuur en creëert lineaire composities langs de waterkant.