Historische fonteinen in Italië

De tuinen van Villa d'Este in Tivoli werden in de 16e eeuw aangelegd en tonen Italiaanse Renaissance watertechniek. Deze fonteinen verspreiden zich over meerdere terrassen en gebruiken de natuurlijke helling van de heuvel voor hun watersysteem. De 51 fonteinen werden vervaardigd uit marmer, steen en brons, met mythologische figuren waaronder voorstellingen van Diana, Neptunus en Pegasus. De fonteinen omvatten waterspelen, cascades en bekkens die gevoed worden door een netwerk van kanalen en aquaducten. Het complex werd gebouwd voor kardinaal Ippolito II d'Este en diende als zomerresidentie. De fonteinen van Villa d'Este documenteren de hydraulische kennis van de Renaissance en de verbinding tussen architectuur, watertechniek en tuinontwerp in het 16e-eeuwse Italië.

Deze fontein werd in 1651 door Bernini gemaakt en toont vier grote rivieren van de toen bekende continenten: de Nijl voor Afrika, de Donau voor Europa, de Ganges voor Azië en de Rio de la Plata voor Amerika. De sculpturen van marmer en travertijn staan op de vier hoeken van de centrale obelisk. Elke figuur symboliseert een rivier door middel van elementen zoals dieren, planten en munten. De fontein staat op de Piazza Navona en behoort tot de opmerkelijke werken van de Romeinse barok uit de 17e eeuw.

Deze fontein voor het Pantheon werd in de 16e eeuw gerealiseerd en toont een Egyptische obelisk van rood graniet die rust op een sokkel met vier dolfijnen. De obelisk dateert uit de oudheid en werd onder paus Clemens XI in 1711 op zijn huidige locatie geplaatst. De dolfijnen dienen als waterstralen en verbinden de Romeinse fonteintradition met Egyptische monumentale kunst. Het ensemble illustreert de praktijk van pauselijk stadsontwerp in barok Rome, waar antieke monumenten in nieuwe stedelijke contexten werden geïntegreerd.

De Fontana Masini werd gebouwd in 1591 en toont zeegoden, tritonen en waterspuwers gesneden uit wit marmer met elementen van brons. Deze fontein werd in opdracht gegeven door Cesare Masini en vertegenwoordigt de stijl van de Italiaanse Renaissance aan het einde van de zestiende eeuw. De sculpturale motieven verwijzen naar de klassieke mythologie en weerspiegelen de technische en artistieke vaardigheden van ambachtslieden uit Emilia-Romagna, bekend om hun werk met marmer en brons. De fontein behoort tot het culturele erfgoed van de stad en documenteert het belang van openbare waterstructuren tijdens de Renaissance.

Deze fontein werd voltooid in 1565 en toont een bronzen beeld van de zeegod op een schelpvormige wagen getrokken door vier paarden. De centrale figuur is omringd door zeegodheden en vertegenwoordigt de maritieme macht van de Toscaanse stad. De fontein werd in opdracht gegeven door de familie Medici en staat op de Piazza della Signoria. Het bronzen werk toont het vakmanschap van Italiaanse ambachtslieden uit de 16e eeuw en combineert mythologische voorstellingen met de politieke geschiedenis van Florence.

Deze fontein werd gebouwd in 1587 en toont vier leeuwen samen met een centrale figuur van Mozes die water uit de rots slaat. Het beeldhouwwerk vertegenwoordigt de bijbelse episode uit het Boek Exodus en behoort tot de belangrijke bronzen werken van de late Renaissance in Rome. De vier leeuwen rusten op verhoogde voetstukken en omringen de Mozesfiguur. De fontein werd in opdracht gemaakt door Paus Sixtus V en markeerde het eindpunt van een nieuw aquaduct dat water naar de stad bracht. De structuur combineert religieuze symboliek met praktische functie als openbare watervoorziening.

De Fontana Pretoria werd gebouwd in 1554 en bestaat uit drie niveaus met mythologische beelden, dierfiguren en voorstellingen van rivieren in wit marmer. Deze fontein toont het Italiaanse ambacht uit de 16e eeuw en combineert architectonisch ontwerp met klassieke mythologie. De constructie omvat meerdere bekkens en meer dan 40 sculpturen die verschillende goden, mythische wezens en allegorische figuren uitbeelden. Oorspronkelijk gemaakt voor een Florentijnse tuin, werd ze later verplaatst naar Palermo.

Deze fontein werd gebouwd in 1901 op het Piazza della Repubblica en toont vier bronzen nimfen die verschillende watervormen voorstellen: de nimf van de meren rust op een zwaan, de riviernimf ligt op een riviermonster, de nimf van de ondergrondse wateren bedwingt een mysterieuze draak, en de oceaannimf rijdt op een paard. In het centrum staat het beeld van Glaucus, toegevoegd in 1912. De fontein vertegenwoordigt het Italiaanse beeldhouwersambacht van de eeuwwisseling en vult de stedelijke vernieuwing van Rome na de Italiaanse eenwording aan.

Deze barokke fontein uit de 18e eeuw meet 26 meter in de hoogte en 49 meter in de breedte. De Fontana di Trevi toont Italiaans vakmanschap uit die periode met marmeren beelden van zeewezens en mythologische figuren. Het water stroomt tussen de sculpturen die Neptunus in het centrum en andere voorstellingen omringen. Deze fontein vertegenwoordigt de Romeinse fonteinkunst van de 18e eeuw en maakt deel uit van het historische waterlandschap van de stad. De constructie combineert architectonisch ontwerp met de stedelijke watervoorziening van die tijd.

Deze stenen fontein bij het Palazzo Pubblico toont twee wolven die water spuwen. De sculpturen verwijzen naar Romulus en Remus, de legendarische stichters van Rome, en verbinden de geschiedenis van Siena met de Romeinse mythologie. De fontein werd vervaardigd uit lokale steen en toont de vaardigheden van Italiaanse steenhouwers tussen de 15e en 19e eeuw. De afbeelding van de zogende wolvin is een terugkerend motief in de Italiaanse kunst en symboliseert de mythologische wortels van de regio. Het werk past in de collectie historische fonteinen die religieuze, mythologische en historische thema's uit de Italiaanse geschiedenis weergeven.

Deze middeleeuwse fontein in het centrum van Perugia bestaat uit twee marmeren bekkens die boven elkaar zijn geplaatst. De Fontana Maggiore werd in de 13e eeuw gebouwd en toont 25 sculpturen die bijbelse taferelen, Romeinse geschiedenis en lokale gebeurtenissen uitbeelden. Het water stroomt door 50 verschillende buizen om beide bekkens te voorzien. De reliëfs en beelden werden gemaakt door Nicola en Giovanni Pisano en illustreren het middeleeuwse beeldhouwersambacht van Umbrië. De fontein markeert het eindpunt van een aquaduct dat water van Monte Pacciano naar de stad transporteerde.

Deze fontein toont een Romeinse structuur uit de 4e eeuw die werd aangevuld met een Renaissance-standbeeld. De basis van de Fontana di Madonna Verona presenteert reliëfs met emblemen van de stad Verona. De combinatie van Romeinse en Renaissance-elementen weerspiegelt de artistieke ontwikkeling van de stad over meerdere eeuwen. Het standbeeld werd later toegevoegd om de antieke structuur te voltooien. De burgerlijke symbolen afgebeeld op de basis verbinden het monument met de lokale geschiedenis van Verona.

Deze Fontana delle Tartarughe uit de 16e eeuw toont vier bronzen jongeren die dolfijnen vasthouden terwijl schildpadden drinken van de rand van het bovenste bekken. De renaissancefontein werd gemaakt door Taddeo Landini naar ontwerpen van Giacomo della Porta en combineert mythologische motieven met speelse elementen. De schildpadden werden in de 17e eeuw toegevoegd en geven het werk zijn kenmerkende vorm. Deze fontein staat op de Piazza Mattei in het Romeinse getto en toont het vakmanschap van het Romeinse bronsgieten tijdens de Renaissance.

De barokke Fontaine des Tritons in Bologna is vervaardigd uit marmer en toont vier tritonen die schelpen vasthouden waaruit water in het centrale bassin stroomt. Deze fontein illustreert het Italiaanse vakmanschap uit de barokperiode en combineert mythologische voorstellingen met stedelijke waterdistributie. De tritonen, als zeegoden uit de Griekse mythologie, symboliseren de verbinding tussen de stad en het element water. De fontein vertegenwoordigt de decoratieve behandeling van openbare pleinen in Bologna tijdens de 17e of 18e eeuw.

De Fontana Arethusa in Syracuse is een historische bron die rechtstreeks in de Middellandse Zee stroomt en papyrusplanten herbergt. Volgens de legende transformeerde de nimf Arethusa zich op deze locatie in een bron om te ontsnappen aan de riviergod Alpheus. Deze natuurlijke bron werd door de eeuwen heen architectonisch omkaderd en toont de verbinding tussen Griekse mythologie en Siciliaanse geschiedenis. De Fontana Arethusa is een van de weinige plaatsen in Europa waar papyrus in het wild groeit en vertegenwoordigt een betekenisvol voorbeeld van de integratie van natuurlijke waterbronnen in de stedelijke structuur van de antieke stad.

Deze renaissancefontein uit 1585 heeft twaalf waterstralen en vier ruiterstandbeelden die de seizoenen voorstellen. De Fontana Rosello toont het renaissanceambacht in Sassari en combineert architectonische elementen met allegorische symboliek. De fontein werd gebouwd als openbare waterbron en diende eeuwenlang de watervoorziening van de stad. De ruiterstandbeelden vertegenwoordigen lente, zomer, herfst en winter in klassieke iconografie. De twaalf waterstralen komen overeen met de maanden van het jaar en creëren een geometrische structuur die kenmerkend is voor fonteinen uit deze periode.

Deze fontein in Rome toont een marmeren sculptuur uit de 16e eeuw die een mannelijke figuur met Afrikaanse gelaatstrekken voorstelt die een dolfijn in het water vasthoudt. Het werk dateert uit de Renaissance en weerspiegelt de Italiaanse traditie om mythologische en allegorische voorstellingen in openbare fonteinen op te nemen. Het witmarmeren beeldhouwwerk combineert religieuze symboliek met seculiere motieven en toont de artistieke ontwikkeling van dit tijdperk. Als onderdeel van het stedelijke watervoorzieningssysteem diende de fontein praktische doeleinden en vertegenwoordigde tegelijkertijd de macht en rijkdom van de stad.

Deze stenen fontein uit de 17e eeuw toont reliëfvoorstellingen die het martelaarschap van de Heilige Lucia uitbeelden. De Fontaine Santa Lucia is een belangrijke plaats van religieuze traditie in Syracuse en weerspiegelt het vakmanschap van Italiaanse steenhouwers uit deze periode. De voorstellingen illustreren taferelen uit het leven van de heilige, vereerd als beschermheilige van de stad.

Deze stenen fontein uit de jaren 1920 staat voor de kathedraal op de Piazza dei Miracoli. De fontein heeft een achthoekig bassin met waterstralen en geometrische versieringen. Als onderdeel van het historische complex van Pisa vult de fontein de middeleeuwse architectuur van het kathedraalplein aan en toont de voortzetting van het Italiaanse steenhouwersambacht tot in de 20e eeuw. De geometrische versieringen weerspiegelen de stijl van het interbellum, terwijl het achthoekige bassin aansluit bij traditionele Toscaanse fonteinvormen.

De Fontana dell'Elefante uit 1736 toont een olifant gebeeldhouwd uit zwart basalt die een Egyptische obelisk op zijn rug draagt. Dit standbeeld dient sinds de 18e eeuw als symbool van de stad. De fontein behoort tot een verzameling Italiaanse fonteinen uit de 15e tot 19e eeuw, vervaardigd uit marmer, brons of steen, die mythologische figuren, religieuze taferelen en historische gebeurtenissen uitbeelden. Het monument combineert oude Egyptische elementen met barokke vormgeving en staat in het stadscentrum.

De Fontana della Barcaccia is een stenen fontein gebouwd in 1629 door Pietro en Gian Lorenzo Bernini aan de voet van de Spaanse Trappen. De fontein stelt een zinkend schip voor en werd op straatniveau ontworpen vanwege de lage waterdruk van het aquaduct. De vorm van het schip verwijst naar een historische overstroming van de Tiber in 1598, toen een aak op deze locatie aanspoelde. Het werk toont typische kenmerken van het Italiaanse fonteinambacht uit de 17e eeuw met religieuze en mythologische verwijzingen naar de Romeinse geschiedenis.

Deze marmeren fontein uit 1907 beeldt Diana af, godin van de jacht, met water dat uit verschillende stralen stroomt. De Fontaine de Diane staat op het Piazza Archimede op het eiland Ortygia en vertegenwoordigt Italiaans fonteinambacht uit het begin van de 20e eeuw met mythologische figuren, zoals getoond in deze collectie van historische fonteinen uit de 15e tot 19e eeuw.

Deze stenen fontein staat bij de ingang van het Palazzo Piccolomini en heeft gebeeldhouwde motieven en watertuitjes. De Fontaine Piccolomini werd in de 15e eeuw tijdens de Renaissance gebouwd en toont het vakmanschap van Italiaanse steenhouwers uit die tijd. Als onderdeel van het architectonische ensemble van Pienza combineert de fontein functionele watervoorziening met decoratieve elementen die kenmerkend zijn voor de humanistische cultuur van de Renaissance.

Deze fontein heeft een grote bronzen dennenappel uit het oude Rome. De dennenappel dateert uit de 1e of 2e eeuw en stond oorspronkelijk bij het Pantheon, mogelijk als onderdeel van een fontein in de Isistempel. In 1608 liet paus Paulus V het beeldhouwwerk verplaatsen naar de Cortile della Pigna in het Vaticaan, waar het het centrale element van de fontein blijft. De bronzen dennenappel is ongeveer 4 meter hoog en wordt geflankeerd door twee bronzen pauwen die kopieën zijn van Romeinse originelen. Deze fontein vertegenwoordigt de Italiaanse traditie van hergebruik van antieke kunstwerken in latere architectonische contexten.

Deze marmeren fontein levert natuurlijk heet water van 75 graden Celsius via een bronzen tuit. De achthoekige structuur werd gebouwd in 1879 met acht zuilen die een koepel dragen. De Fontaine Bouillante benut de thermale bronnen van Acqui Terme en toont de verbinding van de stad met haar eeuwenoude badentraditie.

Deze fontein uit 1272 toont 93 stenen gezichten en 6 eenvoudige kanalen gerangschikt in drie rijen langs rechthoekige muren. Het bouwwerk documenteert het middeleeuwse handwerk van de stad en voorzag de bevolking continu van stromend water. De stenen gezichten stellen verschillende personen en symbolische figuren voor die verbonden zijn met de lokale geschiedenis van L'Aquila.

Deze middeleeuwse fontein uit 1474 heeft vijf bronzen waterspuwers die in een kalkstenen muur zijn ingelaten. Het water stroomt in een rechthoekig bassin dat historisch werd gebruikt voor het wassen. De Fontein van de Vijf Waterspuwers toont het Italiaanse vakmanschap van de 15e eeuw en is verbonden met de lokale geschiedenis van Sulmona, waar hij diende als openbare waterbron.

Deze fontein uit de jaren 1920 in de Vallée Giulia heeft een centraal marmeren bekken waarbij water via stenen maskers naar drie lagere bekkens stroomt. Ze behoort tot de collectie historische fonteinen die het Italiaanse vakmanschap van de 15e tot de 19e eeuw tonen, hoewel dit voorbeeld uit de 20e eeuw stamt en de lokale geschiedenis van Rome weerspiegelt.

Deze Renaissance-watervoorziening strekt zich 40 meter breed uit en bevat meerdere cascaderende niveaus die complexe waterpatronen creëren. Het stenen bassin verzamelt water uit 200 stralen, wat de technische capaciteiten van Italiaans vakmanschap uit de 15e tot 19e eeuw aantoont. De Fontana dell'Ovato illustreert de hydraulische ontwikkelingen van haar tijdperk en toont mythologische voorstellingen uitgevoerd in marmer en brons. Deze installatie in Tivoli belichaamt de lokale geschiedenis van de stad door haar architectonische en artistieke elementen, waarbij religieuze en historische scènes in het ontwerp zijn geïntegreerd.

De Fontana Papacqua dateert uit de 16e eeuw en toont levensgrote stenen sculpturen van menselijke figuren. Water stroomt door meerdere niveaus in een rechthoekig bassin omringd door mozaïekdecoraties. Deze fontein documenteert de renaissancetechnieken van steenbewerking in de regio Lazio en maakt deel uit van het historisch erfgoed van Soriano nel Cimino.