Historische vuurtorens wereldwijd

Deze 17 meter hoge vuurtoren werd in 1894 gebouwd op een rotsachtige landtong langs de kust van Oregon en projecteert zijn licht tot 34 kilometer over de Stille Oceaan. De vuurtoren van Heceta Head blijft dienen als navigatiehulpmiddel voor het maritieme verkeer langs de ruige kustlijn van de Stille Oceaan. De witte torenstructuur met zijn rode koepel en het bijbehorende wachtershuis uit het Victoriaanse tijdperk staan op een klif op ongeveer 62 meter boven de zeespiegel. Het Fresnel-lenssysteem van de eerste orde dat in 1893 werd geïnstalleerd, blijft operationeel en maakt het tot een van de helderste lichtbakens langs de kust van Oregon, wat bijdraagt aan de maritieme navigatie en het regionale kusterfgoed.

De Torre de Hércules is een Romeinse vuurtoren uit de tweede eeuw die 55 meter boven de Galicische kust uitrijst. Deze antieke maritieme hulp wordt erkend als de oudste functionerende vuurtoren ter wereld. De Romeinse kernstructuur werd in de achttiende eeuw bekleed met een neoklassiek exterieur, terwijl de oorspronkelijke torenvorm intact bleef. De vuurtoren blijft de maritieme navigatie langs de Atlantische kust dienen en toont Romeinse ingenieurskunst evenals ononderbroken werking gedurende bijna twee millennia.

Deze vuurtoren van 22 meter werd gebouwd in 1817 na een schipbreuk en markeert de ingang van Lough Swilly. Het bouwwerk dient als navigatiepunt voor het maritieme verkeer langs de Ierse kust en documenteert de regionale maritieme geschiedenis. De vuurtoren staat op Fanad Head en behoort tot de navigatiehulpmiddelen die het scheepvaartverkeer langs de Atlantische kust leiden.

De vuurtoren van Lindesnes markeert het zuidelijkste punt van Noorwegen en dient al eeuwenlang als navigatiehulp voor schepen. De eerste toren werd hier in 1656 gebouwd en behoorde tot de oudste vuurtorens van Scandinavië. De huidige structuur dateert uit 1915 en verving de eerdere faciliteit. Het station houdt toezicht op het maritieme verkeer op deze geëxponeerde kustlocatie, waar stromingen uit de Noordzee en het Skagerrak samenkomen. Het terrein omvat de toren samen met bijgebouwen en een museum gewijd aan de maritieme geschiedenis van de regio.

Deze rood-witte vuurtoren staat op kalksteenklippen langs de kust van Dorset en waarschuwt passerende schepen voor de gevaarlijke wateren van Portland Bill sinds 1879. De toren bereikt een hoogte van 41 meter en projecteert zijn licht over een bereik van 46 kilometer. De faciliteit markeert een aanzienlijk maritiem gevaarpunt waar sterke getijdenstromen rotsachtige klippen ontmoeten. De structuur blijft dienen als actief navigatiehulpmiddel voor schepen die het Kanaal oversteken en vertegenwoordigt de maritieme traditie van de Engelse zuidkust.

Deze vuurtoren van baksteen en ijzer werd in 1892 gebouwd op het hoogste punt van Ilocos Norte en markeert de noordwestelijke punt van de Filipijnen. De constructie dient voor maritieme navigatie langs de kust en vormt een belangrijk onderdeel van de regionale zeevaartinfrastructuur. De toren staat op een strategische positie voor de oriëntatie van het scheepvaartverkeer in deze maritieme regio.

Het lichtstation van Kaap Otway werd gebouwd in 1848 en bevindt zich op het zuidelijkste punt van het Australische vasteland. Het station dient als navigatiehulp voor schepen die door de Straat Bass varen, een van de belangrijkste vaarwegen tussen het vasteland en Tasmanië. De toren bereikt een hoogte van 20 meter en is gebouwd uit kalksteen dat uit nabijgelegen groeven werd gewonnen. Het lichtstationcomplex omvat de hoofdtoren samen met woongebouwen voor het bedienend personeel en technische faciliteiten voor het onderhoud van de navigatieapparatuur. Dit station vertegenwoordigt een belangrijk onderdeel van de maritieme infrastructuur van Victoria uit de 19e eeuw.

Deze rode vuurtoren gebouwd in 1921 staat onder de George Washington Bridge en markeert een gevaarlijke locatie op de Hudson River. De structuur dient als navigatiehulp voor het scheepvaartverkeer in dit drukke deel van de rivier en vertegenwoordigt het maritieme erfgoed van de regio New York. De Jeffreys Hook vuurtoren kenmerkt zich door zijn positie onder de brug en zijn compacte rode constructie.

Deze rood-witte vuurtoren staat op granieten rotsen en begeleidt schepen door de baai sinds 1915. Het bouwwerk behoort tot de meest gefotografeerde vuurtorens van Noord-Amerika en dient als navigatiehulp langs de grillige Atlantische kust. De constructie uit het begin van de twintigste eeuw toont de functionele architectuur van Canadese kustgebouwen en documenteert de maritieme geschiedenis van de regio.

Deze zwart-wit gestreepte vuurtoren aan de Atlantische kust rijst 64 meter boven zeeniveau uit en waarschuwt schepen sinds 1870 voor de Diamond Shoals, een gevaarlijke zandbank voor de kust. De constructie gebruikt een spiraalvormig strepenpatroon voor identificatie overdag. De toren werd in 1999 ongeveer 880 meter landinwaarts verplaatst om hem te beschermen tegen kusterosie. Zijn fresnellens van de eerste orde produceert een lichtsignaal dat over grote afstanden op zee zichtbaar is. De faciliteit documenteert de maritieme geschiedenis en de technische uitdagingen van kustnavigatie in deze regio.

De Slangkop-vuurtoren is een witte metalen toren die in 1919 werd gebouwd en zijn lichtsignaal over een afstand van 33 zeemijlen de Atlantische Oceaan in projecteert. Deze maritieme navigatiestructuur dient als referentiepunt voor het scheepvaartverkeer langs de Zuid-Afrikaanse kust. De vuurtoren behoort tot het regionale maritieme erfgoed en vervult zijn technische functie als navigatiehulpmiddel voor de zeevaart. De metalen constructie werd aan het begin van de 20e eeuw op dit kustgedeelte geïnstalleerd om de veilige doorvaart van schepen te waarborgen.

De vuurtoren van Hirtshals werd gebouwd in 1863 en heeft een vierkante toren die schepen door het Skagerrak leidt aan de noordpunt van Jutland. De structuur dient al meer dan 150 jaar de maritieme navigatie in deze druk bevaren zeestraat tussen Denemarken en Noorwegen. Deze vuurtoren vertegenwoordigt de technische oplossingen uit de 19e eeuw voor de veiligheid van de scheepvaart in de Noord-Europese wateren.

Deze vuurtoren werd in 1857 in het historische centrum gebouwd en staat op een hoogte die een wijd uitzicht over de Rio de la Plata biedt. De structuur dient als functioneel navigatiehulpmiddel voor schepen die langs de Uruguayaanse kust varen. De toren maakt deel uit van het maritiem erfgoed van de regio en documenteert de ontwikkeling van zeevaartechnologie in de 19e eeuw. De ligging in de historische kern van de stad verbindt maritieme functies met stedelijke elementen uit de koloniale periode.

Deze toren van 34 meter werd gebouwd in 1858 en markeert de ingang van de Sint-Laurensrivier aan de kust van Gaspésie. De structuur dient al meer dan 160 jaar als referentiepunt voor schepen die een van de belangrijkste waterwegen van Noord-Amerika binnenvaren. Het baken staat op een strategische positie waar de golf de rivier ontmoet. De technische installatie blijft functioneren en ondersteunt het moderne scheepvaartverkeer in dit gedeelte.

De vuurtoren bij Cabo de São Vicente werd gebouwd in 1846 en markeert het meest zuidwestelijke punt van het Europese vasteland. De toren staat op een klif 75 meter boven de Atlantische Oceaan en projecteert zijn lichtsignaal over een afstand van 60 kilometer. De strategische positie op het kruispunt van belangrijke zeeroutes tussen de Middellandse Zee en de Atlantische Oceaan maakt het een significant navigatiepunt voor het maritieme verkeer. De structuur documenteert de ontwikkeling van de Portugese vuurtorenbouw in de 19e eeuw en blijft de veiligheid van de scheepvaart langs de Algarvekust dienen.

Deze vuurtoren werd in 1867 gebouwd aan de westelijke punt van het eiland en dient om schepen door de Tyrrheense Zee te leiden. De Phare de Punta Carena staat op de kliffen van Anacapri en zendt zijn lichtsignaal over een aanzienlijke afstand uit om maritieme routes langs de zuidelijke Italiaanse kust te markeren. De constructie volgt de technische normen van de 19e eeuw en past in het rotsachtige kustlandschap van Capri. Als onderdeel van de historische vuurtorenketen in de Tyrrheense Zee draagt deze installatie bij aan het regionale maritieme erfgoed.

Deze witte stenen toren op een klein eiland in de Bosporus diende vanaf de 18e eeuw als vuurtoren voor de scheepvaart. De structuur staat op een strategisch punt van de zeestraat tussen Europa en Azië en vervulde een belangrijke navigatiefunctie voor schepen die tussen de Zwarte Zee en de Zee van Marmara varen. De toren rust op een rotsfundament en toont karakteristieke Ottomaanse architectonische elementen. De structuur draagt bij aan de maritieme geschiedenis van Istanbul en vertegenwoordigt de ontwikkeling van navigatietechnologie in deze regio.

Deze vuurtoren uit de 13e eeuw staat op de punt van het schiereiland Hook en leidt schepen naar de haven van Waterford. De toren behoort tot de oudste werkende vuurtorens ter wereld en werd oorspronkelijk beheerd door monniken die vuren ontstaken op de top van de toren. De structuur bestaat uit kalksteen en bereikt een hoogte van 35 meter. De vuurtoren heeft gedurende meerdere eeuwen de maritieme navigatie langs de Ierse zuidoostkust gediend.

Deze vuurtoren op het schiereiland Choshi werd gebouwd in 1874 en markeert het meest oostelijke punt van de Kanto-regio. De witte torenconstructie dient als navigatiehulp voor schepen langs de Pacifische kust en documenteert de ontwikkeling van maritieme infrastructuur tijdens het Meiji-tijdperk. Het bouwwerk staat op een rotsachtige landtong boven de zee en vormt een integraal onderdeel van het regionale navigatiesysteem. De locatie biedt inzicht in de technische uitvoering van Japanse vuurtorenprojekten uit het einde van de negentiende eeuw.

Deze zandstenen toren gebouwd in 1796 markeert het oostelijke uiteinde van Long Island en leidt het scheepvaartverkeer door Block Island Sound. De Montauk Point Vuurtoren staat op een locatie die al eeuwenlang belangrijk is voor de navigatie langs de Atlantische kust. De constructie maakt gebruik van lokale zandsteen en vertoont typische kenmerken van het ontwerp uit het late 18e eeuw met een conische vorm en dikke buitenmuren. Het bouwwerk blijft dienen als actief navigatiehulpmiddel voor schepen in dit kustgedeelte van New York.

Deze vuurtoren werd in 1918 gebouwd op een schiereiland en dient als navigatiepunt voor het maritieme verkeer langs de IJslandse kust. De structuur huisvest een museum dat de maritieme geschiedenis van de regio Akranes documenteert en de ontwikkeling van de zeevaart evenals de technische evolutie van vuurtorens toont. Het gebouw combineert zijn oorspronkelijke functie als navigatiehulpmiddel met het behoud van het maritieme erfgoed van IJsland. De positie op het schiereiland maakte effectieve signalering mogelijk voor schepen die de wateren voor de westkust bevaren.

De vuurtoren Eilean Glas werd gebouwd in 1789 en markeert de oostelijke ingang van de Sound of Harris. Deze maritieme structuur behoort tot een collectie historische bakens die dienen als navigatiepunten voor het scheepvaartverkeer en het regionale maritieme erfgoed weerspiegelen. De toren toont een wit licht met een rode band en biedt al meer dan twee eeuwen begeleiding aan schepen in Schotse wateren. Als onderdeel van de navigatie-infrastructuur van de Hebriden draagt deze vuurtoren bij aan de maritieme veiligheid in deze kuststreek.

Deze vuurtoren werd gebouwd in 1836 en markeert de scheepvaartroute van het Kanaal met twee witte flitsen om de 5 seconden. De toren staat aan de rotsachtige kust van Devon en biedt begeleiding voor schepen die door deze drukbevaren wateren navigeren. De constructie bestaat uit massief metselwerk en bereikt een hoogte die het baken over grote afstanden zichtbaar maakt. Het karakteristieke lichtsignaal stelt zeelieden in staat hun positie nauwkeurig te bepalen en veilige doorgangen door de kustwateren te plannen.

De vuurtoren van Kõpu werd gebouwd in 1531 en behoort tot de oudste nog werkende vuurtorens ter wereld. Deze toren begeleidt schepen door de Finse Golf sinds bijna vijf eeuwen en markeert de gevaarlijke wateren rond het eiland Hiiumaa. De massieve stenen structuur bereikt een hoogte van 36 meter en blijft dienen als actief navigatiehulpmiddel voor het maritiem verkeer in de regio.

De vuurtoren van het Mouro-eiland staat op een klein rotseiland voor de Cantabrische kust en markeert de ingang naar de haven van Santander. De grijze stenen toren dient sinds 1860 als navigatiehulp voor schepen in de baai van Santander. De structuur bereikt een hoogte van 14,4 meter en combineert een cilindrische toren met aangrenzende gebouwen voor operationele apparatuur. Het eiland ligt ongeveer 800 meter van het schiereiland La Magdalena. Deze vuurtoren vertegenwoordigt de maritieme infrastructuur uit de 19e eeuw langs de Noord-Spaanse kust.

Deze rood-witte stenen toren uit 1848 markeert het zuidelijkste punt van Afrika, waar de Indische Oceaan en de Atlantische Oceaan samenkomen. De structuur dient al meer dan 170 jaar als navigatiehulp voor het maritieme verkeer langs de kust, een kustlijn bekend om zijn gevaarlijke stromingen en ondiepe wateren. De constructie bereikt een hoogte van 27 meter en herbergt tegenwoordig een museum gewijd aan de maritieme geschiedenis van de regio. De vuurtoren staat als technisch voorbeeld van de ontwikkeling van maritieme infrastructuur in zuidelijk Afrika.

De Barrenjoey-vuurtoren werd in 1881 gebouwd van zandsteen en staat op een landtong bij de ingang van Broken Bay. De 27 meter hoge structuur markeert de toegang tot de Hawkesbury-rivier en dient als navigatiehulp voor schepen in dit deel van de kust van New South Wales. De toren heeft een lens van de derde orde en was oorspronkelijk uitgerust met een petroeleumlamp. Het baken leidt schepen door de wateren tussen de Stille Oceaan en het riviersysteem.

Deze granieten toren uit 1874 staat op een rotsachtig schiereiland aan de zuidwestelijke punt van Jersey en markeert gevaarlijke riffen. De vuurtoren werd gebouwd na verschillende scheepswrakken in de regio en dient sindsdien als navigatiehulp voor schepen die door de wateren rond het Kanaaleiland varen. De constructie van wit graniet staat op een rotsuitstulping die bij vloed van het vasteland wordt afgesneden. De toren vertegenwoordigt de maritieme geschiedenis van het eiland en blijft een functionerend element van de scheepvaartveiligheid in het Kanaal.

De vuurtoren van Granite Island werd in 1868 gebouwd op een granieten eiland in Lake Superior en dient sindsdien om commerciële schepen door het kanaal te navigeren. De constructie van de structuur benut het natuurlijke granietmateriaal van het eiland dat de maritieme installatie zijn naam gaf. De toren bereikt een hoogte van ongeveer 12 meter en markeert een belangrijke scheepvaartroute in de noordelijke wateren van Michigan. Het vuurtorenstation bleef operationeel tot de 20e eeuw en documenteert vandaag de maritieme navigatietechnieken uit de 19e eeuw in de regio van de Grote Meren.

Deze vuurtoren werd gebouwd in 1860 en markeert de ingang van de haven van Esquimalt aan het zuidelijke puntje van Vancouver Island. De Phare de Fisgard diende meer dan 120 jaar als actief navigatiesignaal voor schepen die deze strategisch belangrijke baai binnenvoeren. De oorspronkelijke constructie bestaat uit een toren en een aangrenzende woning, beide opgetrokken uit rode baksteen. Tegenwoordig herbergt het complex een museum voor maritieme geschiedenis met tentoonstellingen over de ontwikkeling van de scheepvaart en het belang van Esquimalt als marinebasis.