Mohenjodaro

De ruïnes tonen een rasterstratennetwerk met rechte hoeken, geavanceerde drainagesystemen en meerlaagse gebouwen van gebakken baksteen. De woonwijken scheiden zich duidelijk van openbare gebieden, met grotere structuren op verhoogd terrein in het westelijke gedeelte. Overdekte rioolkanalen lopen langs hoofdwegen en verbinden met individuele huizen. De architectuur gebruikt gestandaardiseerde baksteenafmetingen in verhoudingen van één op twee op vier, wat een uniform aanzien creëert.

De nederzetting ontstond rond 2500 v.Chr. en bleef bewoond tot ongeveer 1700 v.Chr., toen het behoorde tot de grootste centra van de Induscultuur. Archeologisch onderzoek begon in 1922 onder leiding van R. D. Banerji van de Archaeological Survey of India. George F. Dales voerde tussen 1965 en 1969 systematische opgravingen uit. Bewoners verlieten waarschijnlijk de nederzetting vanwege terugkerende overstromingen en klimaatveranderingen die de Indus haar loop deden verleggen.

Het complex toont een geavanceerd waterbeheerssysteem met rioolkanalen onder de straten, openbare waterputten en privébadvoorzieningen in bijna elke woning. De uniforme baksteengrootte door de hele nederzetting suggereert centrale administratieve normen. De afwezigheid van monumentale paleizen of tempels onderscheidt deze beschaving van tijdgenootschappelijke samenlevingen in Mesopotamië en Egypte. Talrijke ambachtskwartieren voor kralenvervaardiging, weven en metaalbewerking wijzen op gespecialiseerde arbeidsverdeling die uitgebreide handelsnetwerken ondersteunde.

De archeologische overblijfselen bestrijken 100 hectare, met een museum ter plaatse dat artefacten toont waaronder bronzen beelden, aardewerk, sieraden en handelsgereedschap. Oktober tot maart biedt de meest comfortabele bezoekperiode, omdat de temperaturen draaglijker worden. Vanaf Karachi bereikt u de locatie via een rit van vier uur naar Larkana, gevolgd door een kortere reis naar het terrein. Rondleidingen zijn beschikbaar via het bezoekerscentrum, dat informatie over de opgravingen biedt.

De opgegraven structuren onthullen zeven verschillende bouwfasen, wat wijst op meerdere herbouwperiodes na overstromingen van de Indus. Archeologen ontdekten meerdere skeletten in posities die op plotselinge dood wijzen, mogelijk tijdens een late bezettingsfase. De nederzetting miste gefortificeerde muren in traditionele zin, wat ongewoon was voor stedelijke centra uit deze periode. Sommige huizen hadden vuilstortkokers verbonden met rioolkanalen, wat geavanceerde sanitaire praktijken toont die eeuwen eerder waren dan vergelijkbare systemen in andere oude beschavingen.

Locatie: Larkana District

Onderdeel van: Indus Valley Civilization

Website: https://whc.unesco.org/en/list/138

GPS-coördinaten: 27.32166,68.13659

Laatste update: 27 november 2025 om 20:25