Navagio

Europa's meest afgelegen stranden bieden toegang tot natuurlijke kustlandschappen die vanwege hun afstand tot grote toeristische centra onontwikkeld blijven. Deze locaties variëren van de vulkanische zwarte zandstranden aan de zuidkust van IJsland tot de roze getinte stranden van Zuidwest-Creta, gevormd uit gebroken schelpen. Veel vereisen wandelingen door natuurreservaten of boottransfers. Beschermde kusten vertonen verschillende geologische kenmerken: kalkstenen kliffen die in Portugal's Algarve tot natuurlijke boogformaties zijn uitgehold, basalten kolommen die uit Noorse fjorden oprijzen, en serpentijnachtige rotsformaties met hoog magnesiumgehalte in Cornwall. De stranden bevinden zich in diverse ecosystemen, van mediterraan struikgewas rond Siciliaanse baaien tot Arctische omstandigheden waar granieten bergen smalle zandstroken beschermen in de Lofoten-eilanden. Deze locaties trekken bezoekers aan die een alternatief zoeken voor ontwikkelde resortgebieden. De toegangswegen variëren van getijdenpassages door stenen bogen in Galicië, waar het waterpeil de toegangstijden bepaalt, tot onverharde paden door de Agriettes-woestijn in Corsica. Verschillende stranden veranderen van uiterlijk onder invloed van natuurlijke krachten: het Kroatische schiereiland Zlatni Rat verplaatst zijn contouren afhankelijk van wind- en golfpatronen, terwijl ondiepe lagunes in Griekenland waden mogelijk maken tussen het vasteland en offshore-eilanden. Deze plaatsen bieden mogelijkheden voor activiteiten zoals snorkelen tussen onderwaterrotsformaties, het observeren van zeevogelkolonies die nesten in kustkliffen bouwen en het verkennen van grotsystemen die bij laag water zichtbaar worden.

Griekenland herbergt vele afgelegen stranden, verwijderd van de hoofdtoeristische routes en badplaatsen. Deze minder bekende kusten bevinden zich op de eilanden Kreta, Lefkas, Zakynthos, Kefalonië, Milos en Karpathos. Sommige hebben fijne lichte zandstranden, andere zwarte vulkanische kiezelstenen van oude uitbarstingen, en allemaal worden ze omgeven door turquoise wateren waarin de bodem zichtbaar is vanaf het oppervlak. De toegang tot deze plaatsen vereist vaak extra moeite: steile paden die afdalen vanaf de kliffen, onverharde wegen door de mediterrane struik, of boottochten vanaf de kustdorpjes. Seitan Limania ligt in een kloof met rotswanden van meer dan 100 meter, terwijl het strand van Egremni te bereiken is na het afdalen van 350 uitgehakte traptreden in de rotswand. Mavra Volia onderscheidt zich door zijn zwart lavasteen, overblijfselen van een vulkaanuitbarsting van 2200 jaar geleden, en Kedrodasos herbergt eeuwenoude jeneverbossen die schaduw werpen op het zand. Deze stranden bieden doorgaans weinig tot geen toeristische infrastructuur. Het ontbreken van restaurants, strandstoelverhuur of aangelegde parkeerplaatsen houdt hun natuurlijke karakter intact en beperkt het aantal bezoekers, zelfs in het hoogseizoen. Sommige gebieden, zoals het eiland Marathonisi, zijn gedeeltelijk beschermd om nesting van zeeschildpadden mogelijk te maken.