Saint Kilda

St Kilda is een afgelegen archipel 66 kilometer ten westen van Schotland in de Buiten-Hebriden, met de hoogste zeekliffen van Europa en enorme zeevogelkolonies. Het hoofdeiland Hirta toont de overblijfselen van een verlaten nederzetting, terwijl de kleinere eilanden Soay, Boreray en Dùn steile rotsen en indrukwekkende formaties vormen.

De eilanden ondersteunden menselijke nederzettingen gedurende meer dan 4.000 jaar tot 1930, toen de laatste 36 bewoners vertrokken vanwege dalende bevolking en isolatie. UNESCO erkende het gebied als Werelderfgoed in 1986 voor de natuur en voegde culturele erkenning toe in 2004.

De bewoners bouwden 1.260 stenen bouwsels genaamd cleitean over heel Hirta om voedsel en uitrusting op te slaan in het harde klimaat. Deze kleine hutten met zoden dak vormen nog steeds het landschap van de verlaten nederzetting en laten zien hoe mensen zich aanpasten aan extreme weersomstandigheden.

De National Trust for Scotland beheert een kleine camping op Hirta voor maximaal zes bezoekers, met verblijven die afhankelijk zijn van het weer en beperkt in duur. Boten varen alleen bij kalme zee vanaf Harris, en de overtocht duurt meerdere uren onder vaak ruwe omstandigheden.

Twee oude schapenrassen overleven op de eilanden: de Neolithische Soay en de IJzertijd Boreray, die verschillende perioden van de landbouwgeschiedenis vertegenwoordigen. De dieren zwerven vrij rond en hebben zich duizenden jaren ontwikkeld zonder menselijke fokkerij.

Locatie: Harris

Locatie: Outer Hebrides

Hoogte boven de zeespiegel: 430 m

GPS-coördinaten: 57.81500,-8.58750

Laatste update: 12 december 2025 om 00:20