Verborgen architecturale locaties in Parijs

Het Lavirotte-gebouw werd in 1901 ontworpen door architect Jules Lavirotte en vertegenwoordigt een opmerkelijk voorbeeld van Franse Art Nouveau-architectuur. De gevel toont gedetailleerd steenwerk met florale motieven die zich over meerdere verdiepingen uitstrekken. Gekleurde keramische tegels in warme tinten vullen de organische vormen aan. De toegangsdeur heeft smeedijzer met vloeiende lijnen. Dit woongebouw ontving in 1901 de prijs voor de mooiste gevel van de stad.

De Abdij van Cluny werd gesticht in 910 en werd het centrum van de benedictijnse hervorming in Europa. Het klooster bereikte zijn hoogtepunt in de 12e eeuw toen de abdijkerk Cluny III, met een lengte van 187 meter, het grootste christelijke gebouw ter wereld was. Het complex omvatte vijf beuken, twee dwarsschepen en verschillende kapellen. Vandaag resteert slechts ongeveer tien procent van de oorspronkelijke gebouwen, waaronder delen van het zuidelijke dwarsschip en de klokkentoren.

De Sainte-Chapelle de Vincennes werd gebouwd tussen 1379 en 1552 als koninklijke kapel. Deze kapel staat binnen het Kasteel van Vincennes en toont gotische bouwstijl met hoge ramen. De zestiende-eeuwse gebrandschilderde ramen illustreren bijbelse taferelen en tonen het vakmanschap van die periode. Karel V van Frankrijk gaf opdracht voor de bouw om een residentie voor de monarchie te creëren. De kapel diende voor religieuze ceremonies van het koninklijke hof.

Het Cité Architecture Museum bevindt zich in de oostvleugel van het Palais de Chaillot en toont het Franse architecturale erfgoed van de middeleeuwen tot heden. De collecties omvatten gipsafgietsels van Romaanse en gotische portalen, muurschilderingen uit kerken en kastelen, en reconstructies van moderne appartementen. Dit museum toont schaalmodellen van belangrijke gebouwen, technische tekeningen en architecturale sculpturen over 8000 vierkante meter tentoonstellingsruimte.

De Pagoda Paris werd in 1896 gebouwd als woongebouw dat Franse en Chinese architectuurtradities samenbrengt. Dit acht verdiepingen tellende gebouw aan de Rue de Babylone toont rood gelakte muren en gouden ornamenten die het onderscheiden van de omliggende Parijse architectuur. De residentie weerspiegelt de Franse fascinatie voor Aziatische kunst en vormgeving tijdens het einde van de 19e eeuw.

De Jean-Sans-Peur-toren rijst 27 meter boven het tweede arrondissement uit en vormt het laatste overgebleven element van de middeleeuwse vesting van de hertogen van Bourgondië. Deze verdedigingsstructuur uit 1411 toont een opmerkelijke stenen wenteltrap waarvan het gewelf is versierd met gebeeldhouwde eiken- en distelbladeren. De plantaardige motieven illustreren de politieke symbolen van het Bourgondische hof tijdens de Honderdjarige Oorlog.

De begraafplaats Passy werd in 1820 aangelegd in het 16e arrondissement van Parijs en herbergt de graven van talrijke figuren uit de kunstwereld. Hier rusten de componist Claude Debussy, de schilder Édouard Manet en de acteur en regisseur Jean-Louis Barrault. Gelegen op de hellingen van Trocadéro, beschikt deze begraafplaats over paden met grafstenen en monumenten, met uitzicht over delen van de stad. Het terrein combineert groene zones met gebeeldhouwde grafkunst.

Le Centorial is een gebouw uit 1900 dat oorspronkelijk de drukkerij van de Parijse effectenbeurs huisvestte. Architect Henri Blondel ontwierp de structuur met stenen gevels en een metalen raamwerk. De architectuur combineert traditionele steenbouw met moderne metaaltechniek uit het begin van de 20e eeuw. Het gebouw bevindt zich aan de Rue du Quatre Septembre in het 2e arrondissement van Parijs.

Het Square des Peupliers is een particuliere woonstraat in het 13e arrondissement, aangelegd in 1928. Deze straat verbindt geplaveide paden met kleine huizen omringd door individuele tuinen. Rozenbogen markeren de ingangen en creëren een dorpse setting binnen de stad. De architectuur van de gebouwen volgt verschillende stijlen uit het interbellum. Toegang verloopt via afgesloten poorten die het privékarakter van deze woonontwikkeling behouden.

De kerk Saint-Séverin staat in het Quartier Latin en dateert uit de 13e tot 15e eeuw. Het gebouw toont gotische elementen met een schip dat zich onderscheidt door zijn gedraaide zuilen. Deze spiraalvormige pilaren in het koor vormen een ongewoon architectonisch kenmerk. De kerk bewaart middeleeuwse gebrandschilderde ramen naast modern glaswerk van Jean Bazaine uit de jaren zestig. Het interieur combineert verschillende bouwfases van de Franse gotische architectuur.

Het Musée de la Chasse et de la Nature beslaat twee historische 17e-eeuwse herenhuizen in de Marais-wijk. De collectie toont jachtwapens uit verschillende periodes, opgezette dieren in naturalistische scènes en schilderijen en sculpturen die de relatie tussen mens en dier verkennen. De vertrekken behouden hun oorspronkelijke architectuur met houten lambrisering, open haarden en stucplafonds.

Het Palais de la Porte Dorée werd gebouwd in 1931 voor de Koloniale Tentoonstelling en toont de karakteristieke esthetiek van de art-decoarchitectuur. De gevel is voorzien van grootschalige reliëfs die scènes uit de Franse overzeese gebieden uitbeelden. Het gebouw herbergt nu het Musée national de l'histoire de l'immigration, dat de geschiedenis van immigratie naar Frankrijk documenteert, evenals een tropisch aquarium in de kelder met vissen en krokodillen.

Het Château de Bagatelle werd in 1777 in slechts 64 dagen gebouwd als gevolg van een weddenschap tussen de graaf van Artois en Marie-Antoinette. Dit kleine paleis in neoklassieke stijl bevindt zich in het Bois de Boulogne en toont harmonieuze proporties en verfijnde interieurs. Het omliggende park beslaat 24 hectare en omvat een Engelse tuin, een rozentuin met meer dan duizend variëteiten en verschillende paviljoens. Het landgoed dient tegenwoordig als museum en locatie voor culturele activiteiten.

Het Viaduc des Arts is een verbouwd 19e-eeuws spoorwegviaduct dat zich uitstrekt langs de Avenue Daumesnil in het 12e arrondissement. De bogen onder de verhoogde spoorlijn zijn omgevormd tot veertig werkplaatsen en ateliers waar Franse ambachtslieden hun vak uitoefenen. Bezoekers kunnen er ambachtslieden vinden die gespecialiseerd zijn in meubelrestauratie, vioolbouw, boekbinden, keramiek en sieradenontwerp. Het viaduct zelf ondersteunt de Promenade plantée, een verhoogde groene wandelweg boven straatniveau.

Cité Durmar is een smalle doorgang in het 11e arrondissement, die loopt tussen de Rue de Charonne en de Rue Basfroi. Deze particuliere woonstraat behoudt haar authentieke 19e-eeuwse uitstraling met historische kasseien en traditionele Parijse woongebouwen aan beide zijden. De lage huizen met hun typische gevels en kleine tuinen weerspiegelen de bouwstijl van arbeiderswijken uit die periode. De toegang verloopt via een poort die deze rustige woonsteeg scheidt van de drukke omliggende straten.

Butte Bergeyre is een woonwijk op een 30 meter hoge heuvel in het 19e arrondissement van Parijs. Deze rustige wijk heeft geplaveide straten, eengezinswoningen met tuinen en wijngaarden die door lokale bewoners worden onderhouden. De gemeenschapstuinen bieden inzicht in het dagelijks leven van de inwoners. Vanaf de heuveltop strekt zich een panoramisch uitzicht over de stad uit, met name richting Montmartre en Sacré-Cœur.

Place Dalida is een klein plein in de wijk Montmartre, gewijd aan de nagedachtenis van de Frans-Italiaanse zangeres Dalida. Gelegen nabij haar voormalige woning aan de Rue d'Orchampt, beschikt dit plein over een bronzen buste van de artieste en biedt het een uitkijkpunt over de stad. De ruimte dient als verzamelpunt voor fans en bezoekers die de performster willen eren.

De Arènes de Lutèce zijn een Romeins amfitheater uit de tweede eeuw gelegen in het vijfde arrondissement van Parijs. Deze antieke locatie beschikte over 15000 zitplaatsen en diende als plaats voor gladiatorengevechten en theatrale voorstellingen. De arena werd gebouwd in de eerste eeuw na Christus en blijft een van de oudste bewaard gebleven Romeinse structuren in de Franse hoofdstad. Het bouwwerk lag eeuwenlang begraven onder de grond tot de herontdekking in de 19e eeuw.

Villa Dietz-Monnin werd gebouwd in de 19e eeuw en vertegenwoordigt de architectuurstijl van voorstedelijke woningen uit die periode. Het gebouw beschikt over een ruime tuin en behoudt talrijke originele decoratieve elementen uit de bouwtijd. De gevel toont typische ontwerpkenmerken van burgerlijke landhuizen, waaronder ornamentale details en traditionele verhoudingen.