De mooiste historische dorpen van Frankrijk: stenen, steegjes en verhalen in de openlucht

Aan de rand van de klif hangt Rocamadour. Drie niveaus van stegen, huizen en heiligdommen die lijken te zweven. Bezoekers gaan verder, onder de indruk van de schoonheid van de plaats.

Tussen wijnbergen en heuvels lijkt Riquewihr op een ansichtkaart. De vakwerkhuizen, geplaveide straatjes en smeedijzeren borden ademen allemaal de Elsaische traditie uit. Men wandelt er met een glas riesling in de hand, zonder zich bewust te zijn van de tijd die verstrijkt.

Een dorp dat zijn naam eer aandoet. Alles is rood, van de zandsteen van de huizen tot de torens die bij de bocht van de steegjes oprijzen. Als de zon op de steen schijnt, wordt het licht bijna goudkleurig. Men wandelt door een oud, rustig en verbazingwekkend decor.

Op zijn uitloper torent het dorp boven de vlakte uit. Het uit de 13e eeuw daterende kasteel staat er nog steeds, omringd door stevige huizen van lichte steen. Bovenwaarts waait de wind stevig, en het lijkt dat de geschiedenis nog steeds tussen de muren leeft.

In het midden van de heuvels strekt Gordes zich uit als een sculptuur. De stenen huizen stapelen zich op de helling, het kasteel kijkt uit op de vallei, en het zuidelijke licht benadrukt elk detail. Het is een plek die door schilders nooit is verlaten.

Klein en bloemrijk, Gerberoy lijkt op een filmlocatie. De vakwerkgevels verstoppen zich achter rozenstruiken en glycina's. Men wandelt er langzaam, gewoon om de geur van de voorbijgaande tijd te voelen.

Het dorp lijkt opgehangen tussen twee kliffen. Boven straalt een gouden ster aan het eind van een ketting. Onderaan stroomt water door de straatjes. De ambachtslieden zetten de lokale aardewerktraditie voort, en elke winkel ademt Provença.

Gezeten tussen kliffen en rivier weerspiegelt het dorp zich in de Dordogne. De stenen huizen staan onder de wand, en de gabarres glijden langzaam. Alles is kalm, bijna stil, alsof de tijd is gestopt met stromen.

Aan de oevers van het Meer van Genève behoudt Yvoire zijn middeleeuwse karakter. De stadsmuren omringen het dorp, het kasteel staat tegenover het water, en de bloemenOverflowen uit de balkons. Het is begrijpelijk waarom het vaak de tuin van het meer wordt genoemd.

Hangend boven de rivier, trekt het dorp dromers aan. De geplaveide steegjes kronkelen tussen oude huizen door. Het panorama is duizelingwekkend, het licht verandert elk uur. Een plek die uitnodigt tot stilte.

Opgericht in de 13e eeuw is de bastide van Monpazier nauwelijks veranderd. Haar vierkante plein, de arcades en rechte straten vertellen over een tijd waarin alles rond de markt werd georganiseerd. Men voelt zich er in het midden van een perfect plan.

Het land hier neemt alle kleuren van het vuur aan. Rood, oker, geel, het kleurt de muren en de kliffen. De steegjes klimmen tussen de heldere huizen door. Onder de zon lijkt alles te trillen.

In een vallei ligt Conques, bewaken door donkere steen. De abdijkerk Sainte-Foy torent uit boven het dorp, een juweel uit de romaanse periode. Mensen komen voor de stilte, de eenvoudige schoonheid en dat gevoel van vrede dat de eeuwen niet hebben weggenomen.

In het hart van het Pays d’Auge, ruikt dit kleine dorp naar appels en oud hout. De vakwerkhuizen hangen lichtjes over, en de hal opent naar het plein. De ambachtslieden bewaren daar de vaardigheden van vroeger.

De wijngaarden omringen het dorp als een juwelenkistje. Onder de gouden steen verbergt zich de monolietische kerk in de rots. De wijn, de straatjes, het avondlicht: alles hier ademt de kunst van het leven.

Gebouwd met zwarte vulkaansteen, straalt Salers een rustige kracht uit. De sobere huizen, puntdaken en bogen vormen een uniek landschap. Je voelt de wind van de bergen en de smaak van een stevig verleden.

Op de heuvel eromheen ligt het dorpje, dat zich uitstrekt rond de basiliek van Sainte-Marie-Madeleine. Pelgrims passeren nog steeds, net als kunstenaars. De wind stroomt door de straatjes, en de stilte nestelt zich er moeiteloos.

De gekleurde huizen vormen een cirkel rond het oude kasteel. Men wandelt rustig door de bloesemrijke steegjes, met een glas witte wijn in de hand. De plek lijkt ideaal voor een wandeling.

Het dorp is gebouwd op 500 meter boven zeeniveau op een rotsachtige uitloper. Stenen huizen zijn in treden langs de helling geplaatst.

Een kasteel, een rivier, bloementronken bruggen. Montresor is een dorp dat zijn zachte karakter van vroeger heeft behouden. De weerspiegelingen in het water vertellen meer dan woorden over de rustige schoonheid van de plek.

Een burcht, stadsmuren, rustige steegjes. Het dorp torent uit boven de vallei, trots en discreet tegelijk. Je loopt tussen blonde stenen alsof je in een oud boek bladert.

Een eenvoudige haven, granieten huizen, de zeewind in het gezicht. De schepen komen terug, meeuwen volgen. Barfleur leeft volgens het getij, zonder kunstgrepen.

Een landschap van rots en licht. Het dorp domineert de Alpilles vanaf het kalkstenenplateau. Het kasteel bewaakt de horizon, de straatjes klimmen tussen de blonde stenen. Alles ademt de sterke en heldere Provence.

De kleinste rivier van Frankrijk stroomt door dit rustige dorp. Molen, vakwerkhuizen, bloemen langs het water. Normandisch charme in al zijn setting.

De granieten huizen lopen af naar de haven. De netten drogen nog steeds aan de muren. De lucht ruikt naar zout en de zee. Een echt vissersdorp, dat simpel en levendig is gebleven.

Aan het einde van de vallei ligt dit stenen dorpje, verscholen aan de voet van de bergen. De leien daken glanzen onder de sneeuw. In de winter neemt de stilte alle ruimte in.

Dorp uit de 12e eeuw met rode stadsmuren, een citadel met uitzicht op de rivier de Nive en straten geplaveid met pelgrims op weg naar Santiago de Compostela.

Op de heuvel kijkt Auvillar uit over de Garonne. De ronde halle, de vakwerkhuizen en de geplaveide straatjes vertellen over het zuidwesten. Het dorp ademt licht en gezelligheid.

Tussen zee en berg kijkt Piana uit over de Baai van Porto. De rode rotsen rond het dorp steken bij zonsondergang in vuur en vlam. Het schouwspel is eenvoudig en groots.

Het kasteel torent boven de Dordogne uit vanaf zijn rots. Beneden glijden de bootjes, boven blijven de daken aan de helling hangen. Beynac is een stuk van de middeleeuwen dat nog staat.

Aangebouwd aan de klif, uitkijkend over de Seine, combineert La Roche-Guyon kasteel, grotten en tuinen. De invloed van het verleden is nog steeds voelbaar in de steen en de begroeiing.

In het midden van een uitgestrekt Beukenbos behoudt het dorp zijn vakwerkhuizen en zijn houten marktplein. Het is een vredig, groen en zacht plekje, typisch Normandisch.

Gepaveerde straten, granieten huizen, ochtendstilte. Locronan lijkt in de tijd stil te staan. De kerk in het midden, de huizen eromheen, ademen de oude Bretoense sfeer.

Verborgen tussen het groen, daalt het dorp af naar een rivier. Het kasteel en de kerk met oude fresco's domineren de daken. George Sand kwam er rust zoeken, en de plek is niet veranderd.

Op een rotsachtig stuk terrein reiken de huizen onder het 13e-eeuwse kasteel. De straten gaan omhoog, omlaag, draaien rond zichzelf. Onderaan de rivier, bovenaan de hemel. Niets meer toe te voegen.